“Ze snappen er ook echt helemaal niks van.” Met een boos gezicht zit mijn cliënt (laten we haar Karin noemen) tegenover me. Ze heeft de dag ervoor een vervelend gesprek met haar collega gehad. “Ik heb het al zo vaak gezegd. Ik word er moedeloos van. Het lijkt wel of ze het niet willen horen.”
Dit gebeurt vaker, onbegrip op het werk. Het is voor mensen die geen vorm van reuma hebben ook erg moeilijk zich voor te stellen wat het betekent alle dagen moe te zijn zonder dat je daar direct een oorzaak voor hebt. Zij hebben geen idee hoe lastig het is steeds keuzes te moeten maken in wat je wel of niet doet. Zeker als je er (vaak door medicatie) met blozende wangen ook nog eens goed uitziet. Ze zien je vaak op het werk maar ze zien niet wat je er allemaal voor laat om je werk voor elkaar te krijgen. Frustraties nemen toe als je ook nog het gevoel krijgt dat je collega’s het niet willen begrijpen.
Al pratende werd duidelijk dat Karin zelf ook nog zoekende is in wat ze wel of niet kan. Het is voor haar nog onduidelijk hoe haar speelveld eruit ziet. Waar haar uiterste grens ligt en nog belangrijker hoe zij daarvan herstelt tot het niveau waarop ze geen of zo min mogelijk klachten heeft. Ze is nog aan het testen hoe ze haar gezondheidsklachten met haar werk kan combineren.
Als je zelf nog aan het zoeken bent en niet weet hoe je slim met je vermoeidheid om kunt gaan, hoe kun je het je collega’s dan goed duidelijk maken? Je collega’s horen je tegenstrijdige informatie geven waar geen samenhang in zit. Daar begrijpen ze ook niks van.
Hoe beter jij voor jezelf helder hebt hoe jij slim met je energie om kunt gaan, zonder jezelf uit te putten, hoe beter je het uit kunt leggen aan je collega’s en je leidinggevende. Dan reageren jij en je collega’s makkelijker op drukke dagen. Je geeft sneller aan wat jij wel oppakt aan werkzaamheden en wat niet. Je stelt dan ook makkelijker prioriteiten wat echt vandaag moet en wat kan wachten tot morgen of nog later. Het fijne is dat je collega’s en leidinggevende dan ook weten waar ze aan toe zijn. Vooral dit laatste voorkomt veel nare gesprekken.
Dat is een proces van proberen, vallen en weer opstaan en leren van je ervaringen. Wat kun je tijdens dit proces dan wel zeggen of doen zodat jij jezelf niet voorbij loopt en je collega’s toch begrijpen wat er aan de hand is?
Als je moeite hebt je werkzaamheden door je gezondheidsklachten uit te voeren, wees er dan zo open mogelijk over. Met jezelf uitputten tot het echt niet meer gaat, is niemand bij gebaat. Vertel bijvoorbeeld tijdens een teamoverleg wat je gezondheidsklachten zijn en wat dat voor jou betekent. Dat je nog aan het testen bent wat nu wel of niet kan. Sta open voor de vragen van je collega’s. Weet je zelf het antwoord op de vraag niet, geef aan dat je daar zelf het antwoord ook nog niet op weet. En hoe je ermee bezig bent er wel een antwoord op te krijgen.
Dat collega’s je niet begrijpen is meestal geen onwil maar meer onwetendheid. Daar kan jij verandering in brengen.
Loop je tegen knelpunten aan in de communicatie met je collega’s of leidinggevende? Kijk dan eens of een Spargesprek wat voor je is.
