Onafhankelijke bedrijfsarts

Maandag 26 februari zond het tv programma Radar een item uit over de onafhankelijkheid van de bedrijfsarts. Twee bedrijfsartsen vertelden in de uitzending dat bedrijfsartsen regelmatig door een aantal werkgevers onder druk worden gezet of vervangen als zij een advies geven die de werkgever niet goed uitkomt. Werkgevers betalen de bedrijfsartsen en dat zou een van de oorzaken zijn. Wie betaalt bepaalt. Na het filmpje kwam Tweede Kamerlid Gijs van Dijk (PvdA) aan het woord. Hij stelt voor de bedrijfsarts te betalen  uit de zorgverzekeringswet. Een 1e lijns voorziening net zoals de huisarts en makkelijk beschikbaar voor iedereen. Korte lijnen met huisarts, ziekenhuis en werkgever. Dat juich ik van harte toe. Het is sowieso gek dat de gezondheidszorg en de bedrijfsgezondheidszorg zo ver uit elkaar liggen en zulke aparte werelden zijn. Voor heel veel mensen is dit een prima oplossing. Zorg er gelijk voor dat er meer klinische arbeidsgeneeskundigen in het ziekenhuis komen. Een klinisch arbeidsgeneeskundige heeft meer  kennis van diverse ziekten in relatie tot werk of door het werk dan een allround bedrijfsarts. Het scheelt frustratie van alle betrokkenen als er op de polikliniek een klinisch arbeidsgeneeskundige beschikbaar is die optrekt met de behandelend arts en daardoor de werknemer  en de werkgever van onafhankelijke tips en adviezen kan voorzien. Het doet me denken aan en jonge vrouw met een opgevlamde reumatoïde artritis (RA). Ter vergelijking: een actieve RA is qua belasting voor het lichaam te vergelijken met een zware griep. Ze heeft zich ziek gemeld en de medicatie slaat nog niet aan. Ze komt op het spreekuur van de bedrijfsarts die zegt dat ze gewoon kan werken en heeft haar 100% beter gemeld. De werkgever volgt het advies van de bedrijfsarts. Gevolg:
  • een verdrietige medewerker die dit niet aankan waardoor het herstel vele malen langer duurt dan nodig is
  • een werkgever die denkt goed te handelen door het advies van de bedrijfsarts op te volgen maar de productie alleen maar achteruit ziet gaan en juist meer kosten kwijt is
  • een behandelend specialist die zijnpatiënt achteruit ziet gaan en de volledige werkbelasting eigenlijk medisch onverantwoord vindt
Hoe fijn was het als er in deze situatie op de polikliniek een klinisch arbeidsgeneeskundige beschikbaar was geweest. Een arbeidsgeneeskundige gespecialiseerd in reumatische aandoeningen, die na overleg met de behandelend arts  de werknemer en werkgever goed advies had kunnen geven:
  • welke werkzaamheden wel kunnen en op welke manier
  • op welke plek (thuis of op locatie),
  • hoeveel uren per dag
  • met welke hulpmiddelen
  • enzovoorts
Het is een droom waar ik aan blijf werken. Wat zijn jouw ervaringen hiermee?
Facebook
Twitter
LinkedIn
WhatsApp

Deel dit artikel

Facebook
Twitter
Linkedin
WhatsApp
Email

2 reacties

  1. Ik heb het programma van Radar gezien. Het was erg herkenbaar. Heb zelf tijdens een periode van drie jaar vijf(!) bedrijfsartsen ‘versleten’. Had toen al een paar jaren RA, helaas nogal progressief verlopend. Van die vijf artsen waren de laatste twee ARBO- artsen. Zij leken in eerste instantie maar weinig geïnteresseerd in mijn situatie en waren overduidelijk op de hand van mijn toenmalige werkgever. Het meest vervelende was dat ik telkens weer moest opdraven voor een ‘kennismakingsgesprek’. Het was stuitend te vernemen dat de ‘nieuwe arts’ helemaal niets wist van mijn achtergrond en ziektebeeld. Zij verontschuldigden zich allen met het stellen dat de vorige arts nu eenmaal aangesloten was bij een andere bedrijfsvereniging en dat hun rapportages moesten gezien worden als ‘producten’ waarvoor eerst betaald moest worden alvorens het aan de opvolger zou worden overhandigd. Mijn werkgever (Ministerie van Justitie) bleek na verloop van een paar maanden steeds minder op te hebben met de bedrijfsartsen omdat deze na verloop van tijd een steeds kritischer houding ten opzichte van hun opdrachtgever aannamen en geen adviezen gaven die mijn baas welgevallig waren. Mijn werkgever wilde maar een ding en dat was een volledig afkeuring (en dat na meer dan dertig jaren trouwe dienst). De leiding investeerde vooral veel energie, aandacht en overheidsgeld in zichzelf en weinig tot niets in het wel en wee van hun (zieke) werknemers. In mijn geval was van enig constructief zoeken naar passend was geen sprake, hoe welwillend de bedrijfsartsen ook waren. De door hen opgetrokken spreekwoordelijke muur was van zeer solide beton en zeker niet transparant.
    De kilte en onbetrokkenheid van de directie was onbeschrijflijk. Zij gedroegen zich als zonnekoningen, waarbij de vergelijking opgaat met het bestuur van sommige in opspraak gekomen Woningcorporaties. De bedrijfsartsen werden gedwongen om in dit ‘gelid” te marcheren maar gaven aan deze opdracht meestal algauw de brui. Zij hadden de onhebbelijke eigenschap ‘menselijk’te zijn en dat paste niet in het straatje van mijn werkgever. Over deze dilemma’s gingen vaak de gesprekken en niet over wat er gedaan kon worden aan mijn situatie. Als je ziek bent is dat wel het laatste waar je op zit te wachten. Ik hoop dat er wat aan deze misstanden gedaan wordt. Mijn verhaal staat helaas niet op zichzelf. Veel van mijn (ex) collega’s hebben hetzelfde meegemaakt.

    Met vriendelijke groet,

    G.J. Fransen

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

© 2008 – 2024 Annemiek de Crom | Privacyverklaring | Cookieverklaring | Algemene Voorwaarden | Sitemap
Ga naar de inhoud