Je begrijpt er niks van. Je denkt dat je al je energievreters in de gaten hebt en toch ben je moeier dan verwacht. Dan is de kans groot dat er toch een verborgen energievreter is. Daarover schreef ik in het augustusnummer van het ReumaMagazine.
Verborgen energievreter
Pien* werkt als leerkracht op een basisschool. Samen met haar leidinggevende en collega’s had ze al een aantal andere taken opgepakt zodat ze niet de hele week voor de klas hoefde te staan. Drie ochtenden lesgeven wilde ze wel heel graag blijven doen. Toch begreep ze er niks van dat ze om 08.30 uur ’s morgens al leeg was en dan nog tot 12.30 uur door moest.
Samen bekeken we haar activiteiten door de weeks en haar herstelmomenten. Dat zat al heel goed in elkaar. We zoomden verder in op het lesgeven zelf. Wat opviel was dat ze ondanks haar vermoeidheid wel in staat was om de ochtend lesgeven vol te maken en daar ook van te herstellen. Ze gaf aan dat ze dan heel gefocust was, goed prioriteiten kon stellen en niet met haar energie ‘smeet’. Ze liet dus zien dat ze heel goed met haar energie om kan gaan. Wel jammer dat dit alleen lukte als ze al heel moe was.
Aan het lesgeven zelf lag het dus niet. Tot we aan de voorbereiding van de lessen toekwamen. Het bleek dat ze in gedachten de hele week met de voorbereiding bezig was, ook in het weekend. Op de lesochtend zelf was ze al heel vroeg op school om alles klaar te zetten. Ze wilde het zo goed doen, dat ze mentaal geen rust kreeg. “Wanneer is de voorbereiding goed genoeg?” Dat vond ze heel moeilijk aan te geven.
Nu begon voor haar het allermoeilijkste. Niet meer de hele week bezig zijn met de voorbereiding en uitzoeken wat de reden is dat ze dit op deze manier doet. Een boeiende reis. Mentale belasting: een onderschat fenomeen en vaak een verborgen energievreter.
Pien* is een verzonnen naam
