In het oktober nummer van het ReumaMagazine staat mijn column ‘Moed’.
Over termen als ‘in je kracht zetten’. Ik kan daar helemaal niks mee.
Moed
Nee, ik kan helemaal niks met termen als “in je kracht zetten”. Ik zie het vaak in beleidsnotities staan of op websites van coaches. Als ik dan vraag wat ze er mee bedoelen, blijft het angstaanjagend stil. Eerlijk gezegd vind ik het een vage uitdrukking. Hoe weet iemand anders nu of jij in je kracht staat? Hoeveel energie kost dat ‘in je kracht staan’? Hoe kan iemand anders jou sowieso ‘in je kracht zetten’?
Nog nooit heeft iemand aan mij gevraagd: “Wil jij mij in mijn kracht zetten?” Ik krijg wel vragen als “hoe ga ik met het onbegrip op mijn werk om?” of “ik ben zo moe, hoe kan ik blijven werken?” Dat is een stuk concreter.
Dat ik een hekel aan die uitdrukking heb, komt ook omdat ik teveel mensen met reuma zie worstelen. Ze verwarren ‘in je kracht zetten’ vaak met de negatieve kant van wilskracht. Uit angst hun baan te verliezen blijven ze hun werk op wilskracht doen. Ze willen per se hun functie uitoefenen op de manier zoals ze het altijd gewend zijn. Dat kost heel veel onnodige energie.
Op wilskracht gaat het een tijd goed tot je lichaam aangeeft: tot hier en niet verder. Je raakt steeds meer vermoeid of je klachten nemen toe en waar je bang voor was, langdurige uitval of je functie niet meer vol kunnen houden, komt dan ineens heel dichtbij.
Wat je nodig hebt is moed. Moed om je angsten en onzekerheden onder ogen te zien en bijvoorbeeld toch op tijd dat gesprek met je leidinggevende aan te gaan. Moed om te onderzoeken hoe jij wel kunt blijven werken. Moed om het onbekende tegemoet te treden. En moed om keuzes te maken. En vooral dat laatste is eng omdat je weet wat je hebt en nog niet weet wat je krijgt. Of zoals ik laatst op een schoolbord zag staan: het vergt moed om het moeten los te laten.
