In het juli nummer van het ReumaMagazine staat mijn column ‘Keukenhulp’. Over de ervaringen in mijn favoriete eetcafé.
Keukenhulp
Wat had ik een spierpijn. Vooral in mijn armen. Reden: ik viel de avond ervoor in als afwasser bij mijn favoriete eetcafé. De kok ken ik goed, daarom durfde zij mij wel te vragen om te helpen toen ik met mijn eetclubje aan tafel schoof. Er was een onverwacht tekort aan personeel.
Dus liep ik na mijn maaltijd naar de keuken. Op tv zag ik vaak afwassers in een keuken bezig de borden met zo’n handige flexibele kraan te spoelen waarna de afwas in een snelle afwasmachine werd gezet. Dat leek mij altijd al leuk om een keer te doen.
Ik moest wel even slikken toen ik de hoeveelheid afwas zag. Vervolgens begon er bij mij een ‘intern programma’ te draaien. Hoe ga ik het aanpakken zonder mezelf leeg te zuigen. Wat kan ik inzetten om mijn energie te sparen en toch de afwas weg te werken. Eerst kijken, dan doen.
Tijdens de afwas ontstonden mooie gesprekken met de daar werkende studenten. Vooral over hoe zij zaken slimmer aan konden pakken in dit eetcafé om gezondheidsklachten te voorkomen. Koren op mijn molen. En gelijk een schot voor open doel om te laten zien hoe het in praktijk kan. Ik vroeg hulp aan de jonge studenten zodat ik geen zware bladen met servies hoefde te sjouwen, en ik was heel duidelijk in wat ik aan hen vroeg. Ik laste micropauzes in en pakte er een kruk bij als dat nodig was.
Er moest in korte tijd veel werk worden verzet. Ondertussen spraken we over omgaan met stress en je energie. Hoe doe je dat als je dit werk meerdere dagen per week vol wil houden. Het werd die avond een sport om te kijken hoe we het werken in dit eetcafé makkelijker konden maken.
Wat was het leuk. Ik realiseerde mij weer hoe belangrijk het is om regelmatig op de werkvloer te kijken en mee te werken. Vertrouwelijke gesprekken met belangrijke informatie komen dan vanzelf op gang.
